Ze względu na temperament oraz budowę odróżnia się konie gorącokrwiste i zimnokrwiste. Te pierwsze mają lekką budowę i są zwinne oraz prędkie. Używa się ich do zawodów sportowych, jazdy rekreacyjnej, wyścigów. Przykładem konia gorącokrwistego będzie koń rasy arabskiej. Gorącokrwiste rumaki są energiczne, jakkolwiek mają też delikatniejszą sierść, porządnie sprawdzają się w płonącym klimacie. Są to kobyły niesłychanie porywające. Konie zimnokrwiste są spokojniejsze, odważnie mniej ruchliwe. Są też o wiele silniejsze oraz masywniejsze niż konie gorącokrwiste.
Są potężne. Te konie używane są do cięższych prac rolniczych czy transportowych. Nie są szybkie i nie muszą być – pracują z reguły w stępie. Konie zimnokrwiste są na tyle masywne, iż nieraz przypominają kuce, mają wiele cech tych krępych koni – do jazdy na nich należałoby mieć koszulki jeździeckie. Sztampowym koniem zimnokrwistym jest ciężki i wytrzymały perszeron. Uważa się, iż konie zimnokrwiste pochodzą z leśnych koni z północnej Europy, czyli zwierząt, jakie przeżyły epokę lodowcową. Mają w związku z tym grubą sierść. Co ciekawe, w średniowieczu to naturalnie te ciężkie, choć nieduże konie były wierzchowcami rycerzy oraz stawały z nimi do boju.
Konie zimnokrwiste nie wyglądają tak wdzięcznie, jak te gorącokrwiste, jednak za to poprawniej sprawdzają się w hipoterapii. Koń zimnokrwisty ni wygra wyścigu, jednak za to pociągnie za sobą wóz. Są również konie srokate, inaczej takie, jakie mają obszerne i nieregularne białe plamy (białe włosy) na różowej skórze. Pomiędzy nimi są gigantyczne płaty innego koloru na czarnej skórze. Częste w baśniach oraz powieściach są konie kare. Czyli po prostu są czarne, od ogona po grzywę.